Mamo twój siwy włos,
jak zboża piękny dojrzały kłos.
Opada na twarz, zmarszczki to nic,
życie, nadziei dałaś mi nić.
Dusza dziecinna, czysta promienna,
choć twarz zmęczona i często senna.
To ty tuliłaś i pocieszałaś
o dobro moje, ty zawsze dbałaś.
Słowa padają, jak wiele znaczą,
gdy mówi serce, usta me milczą.
Wsłuchaj się mamo, to dziecko twoje,
krzyczy, że kocha, choć nic nie mówi.